Vilafranca de Xira-Azambuja-Valada-Santarem-thuis

Tja soms gaat het anders als gedacht. Zaterdag een week geleden werd mijn reis flink verstoord. Ik was 's-morgens prima op weg gegaan in Vilafranca en heb een prachtige wandeling gehad door een zee van zon overgoten bloemen. Zonder pauze en bijna constant parallel aan de spoorlijn. Regelmatig moesten we met de lift aan de ene kant van het spoor omhoog over de spoorbrug en aan de andere kant weer omlaag en verder. Dat hebben ze goed geregeld in Portugal. Ik kwam al om 12.30 uur aan in Azambuja en had er al 20 km op zitten. Zoekend naar de albergue kwam ik erachter dat deze in verband met verbouwing gesloten was. Hmm dan maar eerst eten, uitrusten en opnieuw een plan trekken. Op straat kwam ik Jean-Luc, fransman, tegen die ik ook al eerder getroffen had, en hij vertelde dat hij nog zou doorlopen tot Valada. We namen afscheid en ik ging eten en pauzeren.

Ik vond een kleine kroeg die me aanstond en bestelde wat. Ik had enorme dorst dus een tweede panache was vlug nodig. Een beetje bijgekomen keek ik op mijn telefoon en zag dat ik gebeld was en sms-sen had ontvangen. Ik moest mijn broer bellen, onduidelijk waarom. Ik schrok en allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd. Ik belde , kreeg hem aan de lijn en hij vertelde dat hij in het ziekenhuis lag en dat er een knobbeltje in zijn hoofd zat. Verder ging het goed en ik hoefde niet naar huis te komen. Verwarring !!!!

In Azambuja, daar was ik momenteel, was vandaag een soort bull-run, zoals ze dat ook in Pamplona hebben. De jonge mannen rennen dan in kennelijke staat door de straten met de stieren achter zich aan en dat betekend dat die nacht, tot in de kleine uurtjes, een groot feest gevierd zou worden. Na het nieuws van zoeven had ik daar weinig trek in en na een flinke pauze besloot ik verder te gaan naar Valada. Nog 12 km te lopen. Gezien de hitte 32 graden, niet eenvoudig. Maar oke beter als niet slapen en horen dat andere vieren terwijl mijn hoofd daar even niet naar stond.

Tegen half vijf kwam ik aan in Valada en de albergue was vlug gevonden evenals de douche en het bed. Ik was op. Een tijd later kwam ook Jean-Luc aan en we besloten die avond samen aan de rivier de Tejo te gaan eten. Eerst uitrusten.

Die avond heerlijk gegeten en van de lokale specialiteiten gesnoept. Stenensoep (Soep zo boordevol groeten en vlees dat die als een steen op je maag ligt) en ook kleine gekookte slakken. We hadden ook een goed gesprek over de wezenlijke dingen in het leven en natuurlijk over wat te doen nu mijn broer in het ziekenhuis lag. Na thuiskomst gebeld met de alarmcentrale, situatie uitgelegd en duidelijk werd dat de vraag was of de verzekering zou betalen als ik meteen naar huis wilde omdat er nog geen diagnose was en in ieder geval gelukkig nog geen sterfgeval. Ik zal er eerst maar eens een nachtje over slapen dacht ik uiteindelijk.

Na een toch ook wel rusteloze nacht de volgende morgen samen vertrokken na het ontbijt in de plaatselijke kroeg. Inmiddels was ook Alberto (Italiaan) aangesloten. In verband met je eigen tempo lopen scheidden onze wegen zich in de loop van de morgen weer. Ik heb wel een goede pauze genomen onderweg omdat mijn voeten dat echt nodig hebben en bovendien kun je dan nog eens even de tijd nemen voor wat denkwerk over wat nu echt belangrijk is. Hier wandelen of je naasten bijstaan als ze het heel moeilijk hebben. Ik nam de beslissing dat ik straks de terugreis zou laten regelen. Betaald of niet door de verzekering maakt niet uit. Mocht het misgaan dan heb ik er alles aan gedaan om hem nog te zien.
Ik vervolgde mijn wandeling naar Santarem door weer een bloemenzee en was rond 13.00 uur binnen. Daarna het dagelijks ritueel douche, eten wandelkleren wassen en eerst uitrusten. Tegen vijven opgestaan en met de inmiddels ook uitgeruste Jean-luc de stad in. Na de bezichtiging op een terras neergestreken voor een biertje en daar troffen we John uit Australie. We dronken wat en besloten uiteindelijk daar ook te eten. John 76 jaar was hartstikke blij, wij waren de eerste pelgrims die hij in 4 dagen ontmoette??? Even doorpratend begrepen we dat ook wel want hij was hier om zijn camino gevoel van 2012 opnieuw te beleven, met dit verschil dat hier veel minder mensen lopen als op de Camino Frances en dat hij inmiddels toch 4 jaar ouder als toen, grote delen zo niet de hele route in de bus aflegde. Vervolgens sliep hij wel in de albergues bedoeld voor de wandelaars om maar vooral dat pelgrims- gevoel en leven weer te ondergaan. Ik dacht ok ieder zijn manier om de camino te doen maar apart vind ik het wel. Toen wij net aan tafel zaten kwamen er nog 3 pelgrims binnen. Leanne uit Adelaide (Australie) haar ontmoette ik de dag dat ik uit Lissabon vertrok, dus dat was een heel leuk weerzien, Alberto en Ilse uit Belgie maar woonachtig in Nederland. We hadden weer een geweldig gezellige maaltijd en er was gespreksstof genoeg. Natuurlijk kwam ook mijn broer Jan ter sprake en iedereen begreep wel dat ik niet meer de rust had om te lopen en zover weg te zijn.

Eenmaal terug in de albergue heb ik de alarmcentrale gebeld en gevraagd mijn terugreis te regelen. Binnen een half uur wist ik dat ik de volgende dag vanuit Lissabon naar schiphol zou reizen. Manuel de hospitalero heeft het transport naar Lissabon uitgezocht en mijn bus zou de volgende morgen kwart voor 7 vertrekken.

Ok slapen dus. Rond 3 uur werd er aan mij getrokken en geduwd, want ik snurkte. Het was John, de busreizende pelgrim, die niet moe was van het wandelen en die van mening was dat hij het recht had iedereen die snurkte wakker te maken en te verzoeken om op zijn andere kantje te gaan liggen. Ik was kwaad maar heb me ingehouden. Ook toen hij, niet veel later, zelf lag te snurken als een os. Ik hield mijzelf voor, wat u niet wilt dat u geschied doe dat ook een ander niet. Dat heeft me wel wat moeite gekost en me uit de slaap gehouden maar ok een mooi leerproces dacht ik bij mezelf.

Jean-Luc stond om half zes op om de lange trip van vandaag, 32 km vroeg te kunnen starten. Ik was wakker en ben ook maar opgestaan. Ook John was wakker en toen heb ik hem toch maar even uitgelegd hoe ik over zijn actie dacht. Als volgt.

Volgens mij is de camino lopen dealen met alles wat er gebeurt onderweg en jezelf aanpassen aan het moment. Als je last hebt van het snurken van anderen, en je ligt wakker omdat je zelf niet echt moe bent omdat je niet gelopen hebt, mag je andere volgens mij niet wakker maken. Ook mag je ze niet vragen om anders te gaan liggen want misschien hebben ze wel gruwelijk last van de schouders door de rugzak die elke dag getorst wordt. Trek je eigen plan, neem een hotel en probeer toch nog wat pelgrims te ontmoeten of misschien nog wel wijzer, accepteer dat je niet meer in staat bent dit avontuur in al zijn verschijningsvormen te doorstaan en blijf thuis. Ik heb hem geadviseerd nooit meer iemand wakker te maken want volgens mij komt hij ooit de verkeerde tegen.

Aan de ontbijttafel verschenen ook de dames, die in deze albergue toevallig gescheiden zijn van de heren en we spraken over de wederwaardigheden van vannacht en over mijn vertrek. Iedereen maar dan ook iedereen wenste mij en mijn broer en familie heel veel sterkte. Het was een emotioneel afscheid (van de meesten in ieder geval). Ik vermoedde ook de hand van God, dat ik niet met John mocht wandelen.

Na een zeer lange reisdag en ellenlange vertragingen 's-avonds om 10 uur bij mijn schoonzus. Bijgepraat, gehuild en gepraat. We weten nog zo weinig, behalve dat het helemaal niet goed voelt.

Dinsdagmorgen ziekenhuis Dordrecht, naar mijn broer, schrik en verdriet en blijdschap dat je elkaar weer ziet. Ja we weten nog zo weinig er volgen nog diverse onderzoeken.

Dinsdagmiddag verkassen naar Erasmus Medisch Centrum verder onderzoek waaronder morgen een biopt uit de tumor die midden in zijn hersenen zit. Super spannend allemaal. Wat ben ik blij dat ik bij hem/hen ben.

Woensdag: Ik ben met Winnie, mijn schoonzus om half zeven in het ziekenhuis we zeggen tot ziens en Jan gaat naar de OK. Tegen de middag eindelijk het verlossende woord. Biopt nemen is gelukt zonder complicaties nu afwachten op de uitslag.

Ik heb mijn rugzak meegenomen naar het ziekenhuis erop vertrouwend dat Jan de operatie goed zou doorstaan en dat ik in de loop van de middag naar huis zou gaan. Nog nooit zo blij geweest dat ik met de trein mee mocht en de vertraging onderweg (vanwege een zelfdoding, hoe bizar zit de wereld in elkaar ) maakte mij iet uit.

Inmiddels ligt Jan in de Daniel den Hoed kliniek. Dus weer verhuisd naar een meer gespecialiseerd ziekenhuis.
Nu wachten we nog steeds op de exacte uitslag maar in de tussentijd heeft Jan wel een algemeen medicijn waardoor zijn uitvalverschijnselen wat lijken af te nemen. Als de juiste diagnose er is dan zal op genezing gerichte therapie volgen. Blijft spannend voorlopig.