St.Privat-La Clauze-St..Alban--Aumont Aubrac

Hallo allemaal,
In St. Privat kwam 's-avonds ook nog een stel uit New Caladonia. Tijdens het diner leverde dat weer een mooi gesprek op. Man en vrouw, beide zijn arts en in dienst van artsen zonder grenzen. Ze werken er al 16 jaar en ze hebben ook twee dochters. Voor hen is Frankrijk de thuisbasis wat de familie betreft en daarom zijn ze ook hier. Ze wandelen een deel van de route st. Jacques en ze bezoeken de ouders. Verder vinden ze zelfs de franse maatschappij nog te gestresst en zijn ze blij daarachter te wonen. Men betaald daar geen belasting als ik het goed begrepen heb. Dat schijnt te komen omdat de eilanden groep waartoe new caladonia behoort na atoomproeven door amerika zoveel geld ontvangen heeft dat belasting niet meer nodig is. De instelling van de mensen schijnt dan ook navenant te zijn. Als men genoeg verdient heeft om te eten is het daarmee gedaan. Mijn gastheer en vrouw hebben elkaar op weg naar Santiago ontmoet en zijn vanaf toen bij elkaar. Ze hebben een zoon. Jean-Marc werkt als website ontwerper vanuit huis en zijn vrouw Marie is een gepensioneerd soldaat. Ik begreep niet precies wat ze daar gedaan heeft maar het had iets te maken met verbindingen leggen en relaties onderhouden, dan kunnen ze beide overigens uitstekend. Jean-Marc heeft me met van alles en nog wat geholpen. We hebben samen mijn route bekeken en daarbij heeft hij via diverse telefoontjes vastgesteld dat het moeilijk zou worden om de komende dagen een onderkomen te krijgen. Dat maakt mij niet zoveel uit, ik heb er alle vertrouwen in dat het zal lukken. Na het eten om half tien al naar bed en ik sliep meteen. De volgende morgen regende het weer dat het een lieve lust was. We hebben dus op ons gemak ontbeten en rond 9 uur begon het op te klaren. Klaar maken, afscheid nemen en een laatste goede raad, neem bij Monistrol d'Allier niet de aangegeven afdaling, alleen maar losse stenen, modder en water hardstikke gevaarlijk om daar naar onderen te gaan omdat het erg steil is. Dankjewel Jean-Marc, ik hoorde later van iemand die daar op zijn rug gevallen is en naar het ziekenhuis moest. Na die afdaling kwam het pas echt een tocht bergop die zo mogelijk nog steiler was. Over een afstand van enkele honderden meters ging het ook ruim 400 meter omhoog. Door de inspanning en de transpiratie raak ik zo uit mijn doen dat ik eerst moet eten om verder te kunnen. Stond te trillen op mijn benen. Ik was kapot toen ik na ruim 2,5 uur boven was. Ik heb eerst iets te eten klaar gemaakt, zoute soep, koffie en boterhammen. Daarna een prachtige wandeling die overigens reeds 10 minuten na de aanvang die morgen in een weliswaar flauw maar wel aanwezig zonnetje verliep. Alleen de wind was erg koud, zodat mijn vingers als ijsklompjes aanvoelden. Wellicht vanwege de hoogte want ik zit ruim boven de 1000 meter hoogte. Voordat ik naar Saugues afdaalde belde ik voor een bed naar La Clauze een plaats zo'n 8 km verder en dat was geregeld. Even later zat er een amerikaanse, Bonnie, langs de weg uit te rusten. We kwamen in gesprek en ook zij vond het erg vroeg om al een nachtverblijf te zoeken. Ik vertelde haar dat ik net gereserveerd had in een plaats 8 km verder en dat wilde zij ook wel. Ze belde en kreeg het niet klaar om een bed te krijgen met haar erg amerikaanse frans, uiteindelijk gaf ze mij de telefoon en met enige uitleg en de toezegging dat we eventueel mijn kamer wel zouden delen mocht ook zij komen. Samen zijn we doorgelopen en om 17.00 uur kwamen we aan. Bonnie is 65 jaar en ze werkt nog met veel plezier en heel erg veel!!!!!! energie als makelaar. Alleen maar pelgrims en wandelaars en om 18.00 uur kwam, Sonia de eigenaar, om voor ons te koken. Het was erg gezellig en we hebben heerlijk gegeten. Alles bij elkaar zo'n 28 km gelopen. Voor het eten was er buiten nog een prachtige dubbele regenboog te zien boven de veraf gelegen bergen. Mooie foto gemaakt evenals de volgende morgen van de prachtige zonsopkomst. Prachtig weer bij het opstaan en een schitterende wandeling over nog grotere hoogte, ik ben op ruim 1307 meter geweest. Daar is een soort herberg midden in het niets, geflankeerd door een meertje en verder kale, maar schitterende hoogvlakte met zo hier en daar nog resten van de sneeuw die daar afgelopen week nog gevallen is. Vervolgens een mooie afdaling naar St.Alban-sur-Limagnole en daar gezocht naar La Maison du Pelerin. Binnenkomen in een huiskamer vol met gasten, familie, die vanwege de 1e mei samen eten. In Frankrijk is het een nationale feestdag. Hartelijker ontvangen worden gaat haast niet, hier is je slaapplaats, daar is de douche, het toilet, daar kun je je spullen wassen en als je eraan toe bent kom je erbij zitten. Eerst alle verplichte dingen voor de pelgrim en daarna samen koffie gedronken. Inmiddels ook kennisgemaakt met mijn kamergenoten Janine en Marceau. Ze hebben 4 zoons en geen fijn afscheid gehad, het zit Janine zo te horen nog erg dwars. Veel tegen de kinderen, vanwege de lieve vrede, onuitgesproken, frustraties waarmee ze nu toch rondloopt. Volgens mij kun je dan toch maar beter eerlijk met elkaar praten. Ons gastgezin bestaat uit Françoise, Jen-Marc, geen vergissing, en 3 zoons. Ze hebben enkele jaren geleden met de kinderen de tocht naar Santiago gemaakt en willen nooit meer afscheid nemen. Vandaar dat ze vorig jaar met het hele kroost 6 weken als vrijwilligers in een Refugio in Spanje gewerkt hebben. Schitterende mensen, de warmte straalt er vanaf. Daarom zijn ze nu ook met dit pelgrimsonderkomen begonnen. Inmiddels had ook Bonnie dit adres gevonden en met haar ook nog Peter uit Duitsland die op de fiets onderweg is. Hij is student en heeft nu even tijd, dus is hij op weg. We hebben een gezellige maaltijd waar allerlei talen over de tafel vliegen en de stemming is opperbest. Dan gaat de telefoon en Christine's vader belt. Ik ga even naar de andere kamer en het doet me goed met hem te praten, voel zijn steun en betrokkenheid met mij, maar natuurlijk ook met Christine zijn dochter. Ik denk dat Christine het moeilijker zal hebben als ik omdat ik per slot van rekening toch elke dag weer nieuwe mensen ontmoet en zij niet. In gedachten ben ik veel bij haar maar de realiteit is dat het normaal gesproken nog bijna 2 maanden duurt eer we elkaar weer zien, dat is lang kan ik jullie zeggen, erg lang. Zelf voor gekozen is het enige dat ik nu kan zeggen. Daarna nog kort met de andere gasten gesproken en toen slapen. Vanmorgen kwam ik lastig op gang, ik heb last van mijn achillespees en dat doet pijn. Na een tweetal pijnstillers gaat het toch en ben ik al om 13.00 uur in Aumont-Aubrac ruim 17 km verderop. Ik wil nog doorlopen maar vanwege de drukte wil ik dan wel weten dat ik een slaapplaats heb. Dat lukt niet. Ik blijf dus hier vannacht en heb inmiddels in het parochie centrum een slaapplaats geregeld. Ik heb een Tsjech ontmoet en vanavond eten we samen. Ik stop er nu mee en zeg gegroet allemaal.