Een warm bad

Hallo allemaal,

Lang geleden dat jullie van mij iets hoorden over mijn reis naar Santiago.
Ik kan jullie zeggen dat de reis mij nooit meer los gaat laten. Afgelopen woensdag ging ik met mijn zangkoor naar Berlijn en 's-morgens heb ik ons programma boekje doorgestuurd aan een tweetal mensen uit Berlijn die ik vorig jaar ontmoet heb tijdens mijn tocht. Dieter reageerde als eerste, aankomst in het hotel vorige week woensdag rond 17.00uur en daar ging de telefoon. Hij had ons programma gezien en stelde voor om donderdagmiddag samen te gaan eten als ik vrij was. We spraken af op checkpoint charlie (waar anders) en vonden elkaar tussen duizenden aanwezigen. Emoties, herinneringen maar ook ons huidige leven passeerde de revue. We hebben een schitterende middag gehad. Helaas hoorde ik van Sylvia niets. Tot zondagmorgen. Wij hebben de sterren van de hemel gezongen in de Rozenkranzbasilika en toen ik van het koor weer onder in de kerk kwam liep ik haar in de armen. Volgens mij schreeuwde ik haar naam van blijdschap en verwondering. We hielden elkaar vast en tranen biggelden over onze wangen. Ons gezelschap zou meteen na de mis omkleden en vertrekken maar ik kon niet loskomen. Ze kon me niet eerder ontmoeten omdat ze een Spaanse caminovriendin op bezoek had. In een razend tempo hebben we elkaar globaal bijgepraat en tot mijn verbazing vroeg Sylvia hoe het met Emmaus-Feniks ging. Ik heb haar in 't kort verteld hoe 't erbij staat en dat we stoer volhouden. We hebben afgesproken dat we elkaar over niet al te lange tijd weer zullen zien en dat we ondertussen zullen mailen.

De aankomst in Santiago is het begin van een levenslange camino. Het laat je nooit meer los.

Misschien weten velen het niet. Inmiddels ben ik betrokken bij de regionale afdeling van het Nederlands Genootschap van St. Jacob en organiseer ik de regio contactdagen mee. Van losse wandelaar tot sturende wandelaar, geboren uit een passie.