Henri Chapelle- Luik

Om half acht sta ik na een heerlijk ontbijt weer buiten. Ik moet oorlopig langs een hele drukke weg lopen en besluit eerst maar eens wat reflectorstickers op mijn wandelstok te bevestigen. Voor ik echt op pad ga geniet ik nog even van de lichtjes over de stad Eupen en dan en route. uit veiligheids overwegingen loop ik links van de weg, maar de afstand gecombineerd met de schemer die net optrekt maakt dat ik het routebordje mis. 25 meter verder voel ik dat het niet goed zit en ik besluit me om te draaien. Ja hoor, toen zag ik het bordje dat ik rechtsaf moest de berg af. Voelt goed om te weten dat je op je eigen gevoel moet vertrouwen. Maakt ook dat ik beter begin te luisteren naar dat gevoel. Ik loop door het prachtige ochtendlicht en door een verstild landschap met her en der een boerderij en heb gelukkig geen last meer van de herrie van de drukke weg waar ik vanmorgen langs moest lopen. In het dorpje Thimister-Clermont ga ik de kerk binnen er is niemand en de grote deur vanuit het portaal is gesloten. Via de deur van de koster of de pastoor kan ik toch de kerk bezichtigen en ook het Jacobsreliek is aanwezig. Ik schrijf een stukje in het gastenboek en verlaat de kerk. Bij het verlaten van de omliggende begraafplaats mis ik een trede en ik val voor het eerst. Gelukkig is er niets aan de hand. Ik ga weer op pad en volg een kilometerslange oude spoordijk waarover een prachtig wandel- en fietspad is aangelegd. ter hoogte van Battice ga ik een cafe binnen waar op dat moment 3 gaten zitten. Het is 10.45 uur en een meneer zit al aan de pastice. We komen aan de praat en hij wil dat ik er ook een neem. Toch maar niet ik wil nog een flink stuk verder vandaag. Ter hoogte van Bellaire ga ik weer tegen de berg op en opnieuw voelt het niet goed. Ik loop een stukje terug en dan blijkt mijn routebord verscholen achter een paar takken. Inderdaad ik had weer rechtsaf gemoeten. Ik groei in mijn pelgrimsbestaan en krijg steeds meer vertrouwen op mijn gevoel. Tegen 14.30 kom ik aan in Jupille-sur-Meuse. Ik heb het koud want over de hoogvlakte boven Luik stond een fikse wind. Ik kom langs een bouwterrein waar twee mannen flink in de weer zijn. Z|e groeten me en bieden me ondertussen aan een flesje bier mee te drinken. Toch maar niet. Even later vind ik een kapel waar licht aan is en waar bovendien de verwarming flink brandt. Er blijkt een doopfeest aan de gang te zijn, maar ik zit stil in een hoekje en geniet van de warmte. De warmte tussen de mensen die hen een kind geschonken heeft en de warmte van de kerk, het doet me beide goed. Tegen 16.00uur kom ik aan in Luik en ik vraag de weg naar l'eglise St. Jacques. Men wijst hem me maar nog mooier is dat ik hem hoor. De klokken beginnen te luidden alsof hij me roept. Ik ga 3 andere kerken voorbij en inderdaad de klokken van St. Jacques brachten het geluid voort. Ik ga naar binnen en vraag om een stempel die ik natuurlijk meteen krijg. De mis begint net en ik belsuit te blijven. Het is warm in de kerk en mijn gastheer voor vanavond heeft me telefonisch medegedeeld dat hij pas rond 19.00 uur terug zal zijn uit Utrecht. Hij heeft daar een vergadering van het Nederlands Jacobsgenootschap. De buschauffeur brengt mij vanuit het centrum naar de wijk Angleur en zet me tegen de afgesproken tijd af voor de deur van het alom bekende refugio. Helaas blijkt de huisbaas nog niet thuis te zijn maar juist als ik wil weglopen komt er een oude heer naar mij toe. Hij vraagt of ik bij George Meurs moet zijn. Na mijn bevestigend antwoord wenkt hij me en hij steekt de straat over. Hij belt tegenover aan en loopt door terwijl hij zegt dat hier de vriendin van George (Rosalie) woont. Na een tweede keer bellen zonder merkbare reactie besluit ik een warm onderkomen te zoeken. Ik loop weg en plotseling gaat de deur toch nog open. Een vrouw roept me na. Vous etes pellerin? Na mijn bevestiging roept ze me binnen, maakt heerlijke kofie en legt een inmiddels opgewarmd kersenpittenkussen in mijn steenkoude nek. Ik kom heerlijk bij en zij belt regelmatig naar de overbuurman. Als hij niet thuiskomt maakt zij straks eten voor me kan ik bij haar slapen, geen probleem. Na enige tijd blijkt George ook thuis te zijn en neem ik afscheid van haar. na mijn hele relaas aan george verteld te hebben eten we samen en we drinken nog enkele kleine borreltjes. Tegen twaalven ga ik slapen. Moe maar voldaan.