Avister- Luik

Na een gezellig ontbijt met de hele familie afscheid genomen. Als ik wil mag ik de volgende keer weer komen slapen om van hieruit mijn reis weer voort te zetten. Tot slot wenst Genevieve me "Bon chance avec ta vie" Geen tranen, geen weemoed maar wel een zeer welgemeend "geluk in je leven", dat doet een mens goed, daar krijg je kracht van. De hele nacht heeft het geplenst en het bos is dan ook doorweekt. De paden zijn modderig het terrein is flink geaccidenteerd. De bordjes volgen is wel wat lastig nu ik in omgekeerde richting loop maar ik loop er toch telkens weer tegen aan. Op een gegeven ogenblik loop ik waarempel weer tegen een jachtpartij op. Omdat de jagers recht voor mijn neus op het pad zitten en de toeter van de drijvers onophoudelijk klinkt besluit ik maar af te slaan, er is nu wel een zijweg. 1 keer links en 2 keer rechts moet me weer op het originele pad terug brengen. Ik ben misschien honderd meter het pad ingelopen of een aantal geweren schieten hun dodelijke lading op een klaarblijkelijk in het zicht komend stuk wild af. Ik denk bij mezelf dat beest moet er geweest zijn als ik plotseling op 5 meter afstand door een in paniek zijnd wildzwijn ingehaald wordt. Ik hoor de jagers foeteren en de honden nemen de vervolging weer op. Uiteindelijk keer ik terug op de goede weg en ik loop de hele ochtend en het begin van de middag door de stromende regen en ....ik fluit. Ik heb het naar mijn zin en ik weet dat ik klaar ben om op weg te gaan voor meerdere weken. Dat ga ik de komende weken thuis proberen te regelen. Langer verlof om de tocht zo mogelijk in een keer te volbrengen. Tegen drie uur loop ik Luik weer binnen en ga ik eerst in een broodjeszaak binnen op zoek naar koffie, een boterham en droge kleren. De eigenaar zet alle radiatoren open zodat ik mijn natte spul kan uitspreiden en ik zit er wel anderhalf uur. Daarna ga ik naar het station en naar huis, mijn eerste weekje lopen aan een stuk was geweldig. Ik ben tevreden en gelukkig als ik thuis Christine om de hals val.