Sanguese tot Torres del Rio

Vrijdag ben ik vanuit Sanguese via een alternatieve route via een speciale
vallei naar Monreal gelopen. Ik moest 200 meter door een tunnel in het
stikdonker en daarna kwam ik in een vallei met steile rotswanden en
daarbovenop zaten allemaal gieren. Het was zo speciaal dat ik
tijdenlang op mijn rug gelegen heb om te kijken en te fotograferen.
Het was werkelijk geweldig. Voor ik daar aankwam had ik een moeilijk
moment en toen ik de mail van Christine las gaf me dat weer de kracht
om door te gaan. Ik mis haar elke dag meer namelijk. Later die dag
kwam ik Rahima tegen en hebben we samen brood gegeten en gepraat. Het
gesprek leverde ons beide tranen op, maar het was wel heel mooi. Over
hoezeer je je partner en kinderen kunt missen. Hoe mooi het is je
kinderen samen te zien optrekken en hoe ze elkaar kunnen helpen. Bij
een volgende pauze hebben we samen op het kerkplein in het gras
gelegen. Na de nieuwe start heb ik zon energie gekregen dat de 36 km
van vandaag mij helemaal ontgaan zijn. Zaterdagmorgen kwam ik erachter dat mijn schoenen echt op zijn. Ik ben dus naar Pamplona gegaan en toen ik aan de weg aankwam reed de bus net weg. Slechts één auto vroeg ik om een lift en toen had ik hem al. Met handen en voeten uitgelegd van de schoenen en hij zette me recht voor de sportwinkel af. Te vroeg zelfs en daardoor kon ik in een nevenstaand hotel even op het internet. Internet op de telfoon werkt namelijk niet. Daarna schoenen gekocht en toen dat klaar was moest ik eerst de stad in om vanuit het CS weer terug te komen naar mijn vertrekplaats. Juist toen ik het hotel weer voorbij liep kwam de baliebediende naar buiten en hij bood aan me mee te nemen naar het centrum. Daardoor kon ik ook de kathedraal nog bekijken en zag ik alle pracht en praal van een spaans huwelijk. Daarna met de bus terug naar Tienda en vandaar met de nieuwe schoenen 13 km naar Eunate. Prachtige kerk is dat en na het avondeten gingen we daarheen voor een gebed. 8 kaarjes voor iedereen een en verder niets, een openingslied en daarna mocht ieder in zijn eigen taal enkele strofen uit een gebed voordragen. Niemand hield het droog. Tot slot zong Jean de hospitalero het Ave Maria en dat was prachtig. Zondagmorgen weer eerst gezongen in de kerk en toen op weg. Ik kwam in Puenta de la Reina aan en daar was een regionaal zangersfeest. In totaal zo'n 4000 zangers die op alle straathoeken stonden te zingen in de regen. Ik heb me bij een koor aangesloten en het was geweldig. Ik werd ook uitgenodigd voor de lunch en daarna was de mis in de kathedraal. Iedereen had een fles wijn op maar het zingen was magnifiek. Weer tranen. Uiteindelijk kwam ik na een enorme modder route in Ciraqui terecht 13 km verder. Ik heb met Lucy (Canada) zitten praten en we hebben ook samen gegeten met twee dominees, Rahima uit Hamburg, Walter uit Schaffhausen en met Roel uit Venray. Maandag was mijn eerste echte route op de nieuwe stappers, 26 km naar Villa Major de Mongardin. Al om 10.00 uur zat ik met de familia samen aan een bocadillo en een pils. De familia bestaat uit Frans uit Wenen, Lene en Sylvia uit Berlijn, Charlotte en Henrik uit kopenhagen en Vicente uit Vanlencia. We hebben die avond in een erg christelijke Nederlandse zendelingen herberg geslapen. Uit nieuwsgierigheid naar het gebed geweest maar ik vond dat toch wel heel erg dwingend allemaal. Daarna nog lang met Walter gepraat die ook hier sliep. Dinsdag ben ik naar Torres del Rio gelopen 19 km. Een erg emotionele route vandaag. Toen ik mijn spullen ging pakken had Walter er 60 euro voor Emmaus neergelegd. Later haalde ik hem in en dronken we samen met Mel uit Zuid-Afrika kofiie. Ik ging fruit kopen en de andere liepen aan. Enige tijd later haalde ik hen weer in en toen gaf Walter me weer een enveloppe, hij was gaan pinnen en er zat 150 euro in. Ik werd overmand door mijn tranen. Daarna moest ik alleen lopen om het te verwerken. en ik zat als eerst in de gite . Walter kwam aan, ging bij me zitten en gaf me als klap op de vuurpijl nog eens 100 euro. 500 zwitserse franken vond hij een mooi bedrag om te geven. Ik mocht hem niet meer bedanken. Sylvia uit de familia was jarig en vroeg of ik met hun wilde eten en of ik voor haar wilde zingen in de kerk. uiteraard heb ik dat gedaan en we gingen samen erheen. Ik zong met verstikte stem Go in peace, journey well my friend. Het lied dat ik van onze vriendengroep meekreeg. Schitterend. Sylvia zat te huilen en bracht uit dat ze nog eens wilde luisteren en de energie in die kerk was zo krachtig dat het toen wel ging. Het klonk als een klok. De kaartjesjuffrouw kwam uiteindelijk achter Sylvia zitten om haar te troosten en de energie af te leiden. Vervolgens ging Walter daar staan en hij had het gevoel dat zijn armen vlogen zo vertelde hij later. Toen begon Frans ontroostbaar te snikken en de juffrouw zette hem in het energiecentrum van de kerk en leidde ook zijn energie af. Dat was zo sterk dat ze zelf naar de bliksemafleider in de kerk sprong en het knetterde als een gek toen ze die vastgreep. Nadat iedereen weg was barste de juffrouw in snikken uit. Hoewel ik geen bliksemafleider ben kon ik haar toch wel wat troost geven. We kusten vriendschappelijk elkaars wangen toen ze gekalmeerd was. Frans heeft de camino al 7 keer gelopen en hij zei dat de energie op de Camoni Frances enorm was. Hij kan zelf ook iets met zijn handen en hij behandelde mijn enkels die vandaag pijn gedaan hebben. Ik viel als een blok in slaap. Later heb ik nog met Sylvia over Emmaus zitten praten en ze was diep bewogen. Vanmorgen kreeg ik voor het vertrek nog 50 euro van haar. Nu ga ik sluiten want we gaan zo eten. de rest komt wel weer. Dag allemaal ik mis jullie.