Murias de Rechivaldo tot Trabadelo

He luitjes daar ben ik weer. Maandag na een nachtelijke onweersbui vertrokken in de koelte. Het was heerlijk. onze eerste stop na een late start is rond 9 uur en dan komen we Harrie en Ingermarie uit Noorwegen en Dorris uit Zwitserland ook weer tegen. Samen koffiegedronken en later als we Ingermarie bedanken voor haar prachtige zingen blijken die oude Noorse volksliederen ook op CD te staan. Ik spreek met haar af dat ik ze na de tocht zal krijgen. Ik zing bij het opschrijven van haar mailadres ook nog even May your sun forever shine voor hen. Een lied meegekregen van mijn vrienden uit het zangkoor en het is me zeer dierbaar dat kan ik jullie verzekeren. We lopen deze dag maar 24 km en die avond praten we met Stiena en Holtje uit Noorwegen en met Nathalie die in Ierland woont en in Polen geboren is.We praten over hoe wij weergeven wat er in een gesprek gezegd is en komen samen tot de slotsom dat het vaak een persoonlijke interpretaties die helemaal niet getoetst is aan hetgeen de gesprekspartner werkleijk bedoeld heeft. Dinsdag gaan we richting Foncebadon. Slechts 23 km maar wel met een flinke stijging. Het gaat geweldig en we komen al vroeg aan. het is prachtig weer en ik spreek ten opzichte van de hospitalero mijn twijfel uit om te blijven. Het is namelijk zon mooi weer dat ik bijna niet mag verwachten dat het morgenvroeg, als we naar Cruz del ferro, zullen gaan ook zo zal zijn. Omdat dit toch een van de hoogtepunten van de reis zal zijn wil ik daar ook graag van het uitzicht en naderhand van de foto's genieten. de hospitalero stelt opeens voor om met de auto naar boven te gaan, de steen te leggen, en dan omlaag, morgen kun je dan gewoon afwachten of het mooi weer is als we boven komen. Dat doen we, als ik mijn last afleg raak ik helemaal geëmotioneerd. Mijn rugzak is werkelijk lichter. Tegen al mijn principes in beklad ik voor het eerst in mijn leven een kapel. Eus &Christine staat op deze kapel voor eeuwig op het marmer gekrast. Weer komen mijn tranen. Die avond eten we met 28 pelgrims en het is super gezellig. We treffen een viertal Spaanse politiemensen die samen een deel van de camino lopen en we eindigen samen in de plaatselijke bar.
Woensdag gaat het in alle vroegte naar Cruz del ferro, en weer hebben we geluk want het is glashelder weer. We zij als tweede en derde boven en hebben alle gelegenheid om nogmaals foto's te maken, ditmaal met rugzak. De natuur is overweldigend en we zien van allerlei soorten vogels, bloemen en wat dies meer zij. Het is haast onvoorstelbaar bijna elke dag zie ik dingen die ik nog nooit gezien heb. Gerrit is jager en kan me op veel vragen over wat voor vogel is dat nu weer wel een antwoord geven, maar soms is zelfs hij het spoor bijster. Als we Manjarin, een tempeliersdorp, passeren hoor ik muziek en tegen de afspraak in ga ik naar binnen. prachtige sfeer en iedereen, hoe vroeg ook wordt met klokgelui welkom geheten. Schitterend gewoon. Koffie tegen een donativo bijdrage en verder allerlei spiritueel spul te koop. Ik koop een boekje over de betekenis van de verschillende kruisen die er op de wereld de ronde doen. We lopen verder door een oorverdovende stilte en een oogverblindend mooie natuur. Uiteindelijk kwamen we rond 15.00 uur in Ponferrado en na inschrijving heb ik een hele tijd met Dieter uit Berlijn zitten praten. Hij woont momenteel nog in Schotland maar gaat na de camino naar Berlijn. Hij heeft net een echtscheiding achter de rug en we praten over zijn opvattingen ten aanzien van het meenemen van de kinderen naar Berlijn. Allerlei argumenten van zijn zijde passeren de revue en tot slot vraag ik hem wat de kinderen zelf willen. dan wordt het stil!!! Als we uit elkaar gaan zegt hij er met hen over te gaan praten, omdat zij sowieso al kinderen van de rekening zijn. Donderdag weer vroeg vertrokken, basisafstand voor vandaag vastgelegd op 25 km en als het erin zit gaan we door tot 34 km. Het gaat zeer voorspoedig en rond de middag is het eerste doel bereikt. We pauzeren en daarna gaat Gerrit alleen verder want ik wil niet in de ergste hitte lopen. Tegen 17.00 uur ga ik ook weer op weg en ik leg de laatste km in mijn tempo en voornamelijk in de schaduw lopend af. Gerrit zit op de uitkijk en als ik over de brug kom heeft hij mijn drankje al in de hand. Hij wist dat ik nog zou komen.Vertrouwen en zelfvertrouwen gaan hand in hand kan ik inmiddels zeggen. Weten dat afspraken nagekomen worden en de rust hebben om dat af te wachten is iets dat ik in ieder geval geleerd heb. Vanavond kwam de vermoeidheid eruit en was ik al om half tien alleen. Helemaal niet erg want nu kan ik jullie schrijven. Ik doe dat met veel plezier want het helpt me mijn gedachten te ordenen. Eerst in mijn dagboek de eerste indruk met natuurlijk nog extra details en daarna alles tot een voor iedereen inclusief mezelf begrijpelijk verhaal te smeden.Allemaal een fijn weekend toegewenst. Ik verheug me op volgende week dan zie ik Christine, Pim en Jip weer terug na bijna 3 maanden. Dat zal een bijzonder en emotioneel weerzien worden, ook al is Fleur en Loek er niet bij. Morgen gaan we naar o cebrero, een echte bergetappe,maar ik geloof wel de laatste. Allemaal veel groeten Eus