Trabadelo tot Ligonda

Dag mensen, hier weer een berichtje. Vrijdag ging ik omhoog naar O
Cebreiro. Tot het begin van de stijging samen met Gerrit gelopen,
daarna heb ik mijn ritme gepakt. juist vanwege de enorme inspanning
die geleverd moet worden is dat veel eenvoudiger. Doordat ik een
speciale ademtechniek hanteer kan ik relatief eenvoudig en snel naar
boven. Er zijn ook mountainbickers die de voetweg omhoog nemen en die
gaan nog net iets sneller als ik. 2 km voor de top drink ik samen met
deze italianen een glaasje fris en we starten nagenoeg gelijktijdig
voor de laatste etappe. Zij gaan via de weg omdat het te steil wordt
ik via het voetpad. Als ik boven aankom zijn ook zij net bezig de
fietsen aan de kant te zetten. leeg gefietst. Ze komen naar me toe en
feliciteren me met deze prestatie. We nemen wederzijds foto's op het
hoogste punt en dan gaan ik naar de kerk. Ik kan er weer eens een
kaarsje opsteken en daarna wil ik mijn stempel halen. Schrik, paniek
tranen, credential kwijt. Denken waar heb ik de laatste stempel gezet,
oh ja, toevallig? heb ik daar een kaarteje met naam en telefoonnr. in
mijn zak gestoken. Ze bellen maar het ligt er niet. Alles nazoeken en
dan, ja hoor gewoon in mijn broekzak gestoken en nu doorweekt van de
inspanning vindt ik toch mijn credential. Opluchting en blijdschap.
ook gerrit is er inmiddels en dan eten. We gaan nog door en krijgen
bijna de laatste plaatsen in het refugio. de pelgrims liggen in een
klein hok gepropt en dat wil ik helemaal niet. Als iedereen gaat
slapen neem ik mijn matje en ga onder in de kamer liggen. Een spaanse
Christina kan nog niet slapen en we praten lang die avond. Ze heeft
chemie gestudeerd en spreekt goed engels. een van de thema's roken
waarom doe je dat. Tegen het eind van het gesprek zegt ze te stoppen
met roken en ze geeft mij haar pakje en aansteker. Zaterdagmorgen
tijdens de wandeling een ontmoeteing met Barbara uit de VS. Ze heeft
op de camino een extra bevestiging gevonden voor haar overtuiging dat
God een is en door de mens in meerder religies is ondergebracht. Haar
argumenten weet ik zo niet meer, maar het bevestigd wel het gevoel dat
ook heel sterk in mij leeft. Dan telefoon van mijn vrienden lenny en
Jos. Veel setrkte wensen ze me voor de laatste lootjes en dat doet me
goed. Fijn dat jullie zo bij me zijn door reacties op mijn site maar
ook door vele sms'jes van Tonnie en Leo en Eugenie. heerlijk om te
krijgen dank aan iedereen voor zijn of haar berichtje. Ik loop daarna
alleen verder naar Samos en na een zwempartij en een zonnebad kom ik
aan precies nadat Gerrit en Dieter die er ook weer is, in de rij zijn
gaan staan om binnen te komen.
Die avond in het grote refugio van het Benediktijner klooster van
Samos komen ontmoet ik ook Fergo weer, de ierse schrijver, hij gaat
weer in een hogere versnelling om dat hij belsoten heeft ook het
laatste stuk naar Fisterra nog te lopen. Dan komt hij niet te vroeg
voor de terugvlucht naar huis. Zondag heb ik de morgen samen met
Gerrit en Dieter gelopen. Ik heb met Gerrit gesproken over de camino
doen en over samen lopen. Ik heb hem bedankt voor de geestelijke steun
die hij me de laatste weken geboden heeft. Fysiek was geen probleem
maar psychisch krijg ik het zwaar vanwege het gemis van Christine en
de kinderen en natuurlijk ook familie en vrieneden. Door er met hem in
mijn eigen taal over te kunnen spreken heb ik het kunnen bolwerken.
Hij geeft me terug dat het wederzijds is. Hij denkt dat hij het alleen
zelfs niet afgemaakt zou hebben. Fijn om zon compliment te krijgen
voor mijn bijdrage aan zijn camino. We komen die middag uiteindelijk
samen met Dieter in Morgade terecht enw e drinken een paar flinke
potten bier vanwege het doorbreken van de grens van de laatste 100 km.
Maandag morgen om 06.00 uur een sms van Christine. Ze zijn vertrokken
op weg naar santiago. Heerlijk mijn gezin komt eraan. Ik loop met
vleugels en mijn rugzak weegt niets. Als ik later die dag te horen
krijg dat ze vast zitten door een staking van vrachtwagenschauffeurs
vermindert dat op de een of andere manier de druk die ik mezelf
opgelegd heb. Ik kan het ook de laatste dagen rustig aan doen. Het
lijkt wel of iemand mij ook dit lesje nog wilde leren. Probeer de rust
te behouden die je nu 3 maanden geoefend hebt, want anders komt er
toch iets tussen waar je geen invloed op hebt. Juist accepteren dat ze
misschien pas donderdag aankomen en genieten van de verwachting.
Dinsdag ga ik richting melinde lopen. Ik zie wel of ik er aan kom.
Allemaal veel groeten Eugene.