Ligonde- Santiago

Hallo mensen, Aankomst in Santiago maar niet nadat ik eerst dinsdag naar Melide moest lopen. Als iedereen op een amerikaanse na weg is sta ik op. Ik kijk uit de raam en ja hoor daar komt Dieter aanlopen. Ik roep hem en we ontbijten samen. Gisteren op het eind van de middag heb ik afscheid van hem en Gerrit genomen omdat ikmdoor wilde lopen en nu kom ik hem in ieder geval weer tegen. na het ontbijt gaat hij weer op weg en ik ga inpakken. Voor mijn vertrek kom ik nog in gesprek met Alistair en Susy uit Nieuw Zeeland en we spreken over politiek, belastingen en een fair share van je inkomen aan belasting betalen. Veel zelfstandige onderenemers voelen zich bestolen door de overheid aldus Alistair maar nadat we daar een tijd over gesproken hebben is hij het met me eens dat als iedereen dat fair share aan zijn overheid zou betalen dat de belastingtarieven dan waarschijnlijk omloog zouden kunnen. Verder spreken we over WWOOF. Een afkorting die staat voor een organisatie die bemiddeld in adressen om via een werkvakantie te komen tot uitwisseling in cultuur en taalonderwijs. de afkorting staat voor Willing workers on organic farms. Ik ga hier met de kids over praten want het is een uitgelezen kans om een ander land en haar cultuur te leren kennen via een simpel programma van enkele uurtjes werken voor kost en inwoning en verder vrij. uitsluitend de reiskosten zijn voor eigen rekening. Daarna ben ik opweg gegaan en in palas del Rei vind ik een mooi terras. daar schrijf ik mijn vorige bericht en zet dat ook meteen zelf op het internet omdat Pim nu onderweg is naar Spanje met Christine en Jip. Als ik bij mijn rugzak terug kom om te vertrekken blijken Ingermarie en Dorris bij mijn spullen te zitten. ze dachten dat de eigenaar van de spullen problemen had op de WC, maar ik zat dus aan de computer in de kelder. Wederom afscheid genomen maar ik had gee motivatie om te lopen. Werkelijk waar mijn zwaarste dag op de Camino. Als ik uiteindelijk in Melide binnenkom, loop ik meteen Dieter weer tegen het lijf. Albergue is dan vlug gevonden. We gaan na de douche samen eten. Pulpa ( inktvis) en daarbij Ribeiro blanco wijn. Gewledige avond waarbij ook nog Ingermarie en Dorris aanschuiven. Dieter en ik beeindigen de avond in een barretje met het proberen van alle locaal gestookte drankjes. Een minuut voor tien zijn we binnen en vallen als een blok in slaap. Woensdagmorgen ben ik de weg nog wel een beetje kwijt maar dat maakt dat ik de eerste 10 km ook niet meemaak. Daar treft ik Marc, Laura en Hannah´s 2x hun dochter en vriendin. We praten over de tocht van vandaag. Ik ga tot Santiago, 30 km lopen en dan de taxi naar de camping want de familie komt aan en ik kan het niet afwachten hen te ontmoeten. Laura zegt dat de camino een softy van me gemaakt heeft en dat beaam ik en ik vind het niet erg. Na weer 10 km kom ik Dieter nog eens tegen. Samen gegeten en gelachen want ook Marc fam uit Nova Scotia (Canada) komt er weer bij. We lijken geen afscheid te kunen nemen. Daarna vlieg ik over mijn laatste 10 km voor vandaag ik vraag een spanjaard om een taxi te bellen en dan naar de camping. Als ik aankom loop ik meteen Gina en Luuk uit Rotterdam tegen het lijf. Van de week bood ik hen een drankje aan en nu is het andersom. We praten wat en het laatste uur vliegt om. Dan telefoon, Christine, waar ben jij? Ik kom eraan en ren naar haar toe, vlieg haar en de jongens om de hals en we staan bibberend met de armen om elkaar heen geslagen. Geweldig, mijn reis zit erop. Ik voel me meteen weer thuis en opgenomen in mijn gezin. Donderdag hebben we lekker niets gedaan behalve wat boodschappen en een nieuwe broek voor mij gekocht. Ik ben bijna 20 kilo afgevallen en heb een kale kop. Zie er volgens hen wel goed uit. Vrijdag heb ik met Christine de laatste 20 km samen gelopen. Helaas op het eind in de regen zodat we vanaf Monte Gozo omlaag kijkend helemaal niets konden zien. Dat was jammer. Maar boven op de berg hebben we samen een hele dikke kaars opgestoken voor iedereen die om bijstand gevraagd heeft maar natuurlijk ook voor onszelf en ons gezin. Helaas kun je in de kerk in santiago geen kaarsen opsteken, (alleen maar electrische kaarsjes) en daarom hebben we dat nu gedaan. Omdat we pas om half drie de stad inliepen waren we uiteraard nietr op tijd voor de pelgrimsmis en dat moest zo zijn. Toen we de stad uitliepen richting bus zag ik Dieter wederem, we hebben kort gesproken en we zullen elkaar weerzien. Vanmiddag heb ik ook gerrit aan de lijn gehad, hij is vandaag met de bus naar Fisterra geweest en hij heeft pech gehad met het weer. Das jammer voor hem maar ook hem zal ik na thuiskomst weerzien. Zaterdagmorgen ben ik met Christine de stad in gelopen en we waren al om elf uur in de Kathedraal. Meteen zaten we naast mensen waar ik ook de afgelopen weken contact mee gehad heb. Marie Joese en Charlotte. Even later zat Erwin achter ons en hij vertelde dat gert ( Herzogenrath) nog enkele dagen op zich zou laten wachten.In de mis die om 11.00 begon werd uiteindelijk ook het wierookvat geslingerd en toen dat voorbij was stond daar, wonder boven wonder Francis naast me tegen een pilaar. Ik stootte hem aan en we vielen in elkaars armen, quelle bonheure was het enig dat uit zijn mond kwam. Allebei tranen in de ogen en hij was net als ik en Christine even overdonderd. Hij mocht als diaken de pelgrimsmis mee opdragen en nu kon ik hem aanbieden enkele foto´s te maken van zijn eerste mis in santiago, wat een prachtig kado. Bij ons laatste afscheid in Najerra, maar ook de keren daarvoor hebben we steeds gezegd dat we elkaar in santiago zouden zien. En nu is het zowaar zo. Toeval bestaat niet ik zeg het nog eens. We praten een hele tijd en onze huizen staan open voor alle pelgrims op weg naar Santiago, dat is geen grapje. Na het afscheid gaan wij naar buiten en wie staat daar op ons te wachten. Je gelooft het werkelijk niet maar het is Dirk Kamps uit Wassenberg met wie ik voor Vezelay enkele hele fijne dagen samen gelopen heb. San Jago bedankt!! Terwijl ik dit nu type komt hij waarempel weer binnen lopen. Lieve vrienden, familie en collega´s ik stop er nu mee. Na onze vakantie die we helaas zonder mijn dochter Fleur en haar vriend zullen doorbrengen zal ik nog vele foto´s plaasten dus dan krijgen jullie nogmaals deze mail. Iedereen van harte bedankt voor de vele riemen die jullie me onder het hart gestoken hebben. Zonder jullie was mijn reis moeilijk zo niet onmogelijk geweest. Allemaal een vette knuffel en tot na de vakantie.